همازور

27 شهریور ۱۳۸۹

تو همایون مهد زرتشتی و فرزندان تو

پور ایرانند و پاک آئین نژاد آریان

اختلاف لهجه ملیت نزاید بهر کس

ملتی با یک زبان کمتر به یاد آرد زمان

گر بدین منطق ترا گفتند ایرانی نه ایی

صبح را خواندند شام و آسمان را ریسمان

( دیوان شهریار ـ ج ۱ ـ ص ۳۵۲)

عـلاقـه به آب و خـاک وطن را شهـریار در غـزل عید خون و قصاید  مهـمان شهـریور، آذربایـجان، شـیون شهـریور و بالاخره مثـنوی تخـت جـمشـید  به زبان شعـر بـیان کرده است.  آذربایجان را به عنوان خاستگاه زرتشت پیامبر در غزل بالا می ستاید و خطاب به آذربایجان می فر ماید ودر قصیذه ای  خبر پرواز روح اشو زرتشت را در لباس خورشید به تخت جمشید می دهد:

روح زرتشت ، سحر گه به لباس خورشید

سر بر آورد در آفاق ، ز تخت جمشید

ودرافسانه شب پایان قصه تخت جمشید را اینگونه بیان می کند:

چه شکوهی که به هنگام زوال    به همان جلوه دوران جلال

خوب را اول و آخر همه خوب      مهرو مه را چه طلوع و چه غروب

ساختن بود بدان فر و جلال       سوختن نیز بدین لطف و جمال !

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) سال1285 شمسی در تبریز متولد شد ،  بدون شک یکی  از بهترین غزل سرایان معاصر است. دیوان شعر او در سال 1310 بچاپ رسیده این دیوان متجاوز از هزار وسیصد   بیت دارد که در آن موقع شهریار 27 سال داشت . خـدا شـناسی و معـرفـت شهـریار به خـدا و دیـن در غـزل هـای   جـلوه جانانه، مناجات، درس محـبت، ابـدیـت، بال هـمت و عـشق، درکـوی حـیرت، قـصیده تـوحـید، راز و نـیاز، و شب و عـلی در دیوانش هر انسانی را مجذوب می کند. الـبـته با مطالعه این آثـار به مـیزان وطن پـرستی و ایمان عـمیـقـی که شهـریار به آب و خاک ایران و آرزوی تـرقـی ایرانی دارد، پـی بـرده می شود. شهریار به سه زبان ترکی آذربایجانی،فارسی و عربی شعر می سرود، به همه زبانها و ملتها احترامی کامل دارد. وی در حماسه  حیدر بابا سلام  احساسات ماهرانه ای از فرهنگ  نا نوشته آذربایجان را  در سال 1322 منتشر کرد.  می توان بر اساس اشعار ش وی را یک ایرانی میهن‌دوست و پایبند پایه های فرهنگ و تمدن ایرانی دانست  با شعرش به مقابله با دشمنان این آب و خاک می پردازد. حضور شهریار در جمع پاسداران و رزمندگان جبهه های جنگ بوده است خاطره ای است که از سال­های پایانی حیات استاد در ذهن ایرانیان نقش بسته و ماندگار شده است.  بالاخره سید محـمد حسین شهـریار در ۲۷ شهـریـور ۱۳۶۷ خورشیـدی در بـیـمارستان مهـر تهـران بدرود حیات گـفت و بـنا به وصیـتـش در زادگـاه خود در مقـبرةالشعـرا سرخاب تـبـریـز با شرکت مردم شعر دوست و احـترام کم نظیر به خاک سپـرده شد. چه نیک فرمود:

برای ما شعـرا نـیـست مـردنی در کـار            کـه شعـرا را ابـدیـت نوشـته اند شعـار